8 maanden aan het kolven.

Vandaag is onze muis alweer 8 maanden...

8 maanden leef ik dus ook al op het ritme van de kolf.

Voor echte leken: Zo'n apparaat is het reddingsmiddel bij uitstek voor werkende mama's die nog borstvoeding willen geven.Voor mama's die eens een avondje of een weekendje weg willen tijdens de borstvoedingsperiode. Voor mama's die de controle willen behouden en hiervoor liever hun melk via een flesje willen geven om te weten hoeveel hun kindje drinkt. Voor mama's die geen borstvoeding meer willen geven en afbouwen of de 'druk van de ketel' willen laten. Voor mama's wiens kindje niet kan of wil aan de borst drinken..

Hier is het dus omwille van de laatste categorie. Mama wiens kindje niet kan aan de borst drinken. Eigenlijk had er nog een subcategorie bij moeten zijn want 6 maanden lang was ik een mama wiens kindje, door een aangeboren afwijking, niet aan de borst kan drinken en moedermelk geeft via de sonde.

Gelukkig lukt het ondertussen wel op een vrij normale manier!

Ik ben dus gelijk men zegt nu een voltijdse kolver, een voltijdse job!

Na de geboorte komt ook de melkproductie in gang en je legt je kindje aan de borst. Je kleine ukkie zal dan in de komende uren, dagen en weken zelf de productie van mama's melk regelen. Een productie die enkel op gang zal blijven als je baby blijft drinken.

Het leven loopt net wat anders als je begint met kolven...

Bij kolvende mama's (van couveusekindjes of baby's met wat extraatjes) is er geen baby maar een trechtertje aan hun borst. Lees dus: een hard koud stuk plastiek die door middel van luchtcompressie melk uit je borsten rukt (Echt, rukt) De eerste keren is er geen enkel plezier aan en is het erg confronterend. De eerste dagen gaan gepaard met tranen, kloven, slapeloze nachten gescheiden van je kindje en frustratie voor enkele druppels die eruit komen. Levensreddende druppels!

Bij mij ging het ook niet anders. Lona werd onmiddellijk bij haar geboorte weggehaald en ik ging met lege handen terug naar mijn kamer (Godzijdank niet op de materniteit! Wat ben ik daar ontzettend dankbaar voor!!) Ik kreeg een kolf ter beschikking en kon in gang schieten. Dag en nacht, gedurende maanden, leefde ik op het ritme van mijn kolf. 6 maal per dag sloeg ik ongeveer 30 minuten een praatje met hem. Ontelbare liters heb ik afgekolfd, diepgevroren, ontvroren, aan de pomp aangesloten en met het lepeltje of de fles gegeven. (En het teveel gedoneerd aan de SNN waar Lona de beste zorgen kreeg meestal)

Het kolven zelf is een voltijdse job... Maar ernaast heb je dan ook nog al het materiaal en de flesjes. Wassen, steriliseren, afdrogen, opruimen,... een andere. Gelukkig heb ik wel een man die een deel van deze 2de voltijdse job ter zijne harte neemt.

Borstvoeding kan je, in principe, overal geven. Kolven is net iets euh ... minder sociaal aanvaard zeg maar.

Toegegeven, je lijkt nu eenmaal meer op Bella de koe maar als je je leven een beetje wil verder zetten moest je wel wat flexibiliteit hebben. In de auto, in het ziekenhuis, tijdens naaicursussen, op iemands slaapkamer,... Lang leve de draagtassen en de kolf op batterijen!

Maar dan... dan zat ik daar met de afgekolfde melk. Vers kan je het tot 10u buiten de koelkast bewaren als het niet te warm is maar best is het toch ze koel te bewaren. Buiten het gesleur met je kolf had je dus ook nog de koelzakjes met koelelementen extra erbij.

Elke soort melk heeft dan nog eens andere bewaartijden; verse, ontdooide, bewaard in de frigo,...

Op uitstap gaan is dus telkens een gepuzzel en een verhuis. Melk meenemen en kokend water in de thermos, hopen dat er niet gespuugd wordt en de juiste hoeveelheden benuttigd worden want overschotten melk koelbloedig wegkappen, het blijft pijn doen!

Het is dus niet echt in de wieg gelegd voor doetjes. Met momenten is er zelfs wel het nodige onbegrip. "Waarom al die moeite?" , ""waarom jezelf leeg laten pompen?" , "waarom niet gewoon kunstvoeding geven?"

Ik ben lid van een Facebook groep met allemaal fulltime kolvende mama's. Allemaal met hun eigen verhaal. Die allemaal het moment kennen waarop je alles op straat bij het huisvuil wil zetten. Waarop je het gewoon even allemaal beu bent en gewoon voor de rust wil kiezen.

Maar op die momenten zie ik dan hoe goed Lona het doet, wat voor een geweldige vooruitgang ze maakt en hoe gelukkig ze is.

Op datzelfde moment beslis ik om toch maar nog enige tijd door te gaan. Uit liefde, voor haar!

8 maanden ondertussen. De teller tikt maar ik weet niet wanneer hij gaat stoppen. We zien wel; tot dan blijf ik een voltijdse kolver!