Brief aan mijn zoon.
Lieve Miromans,
Al meer dan 7 jaartjes ben je ondertussen in mijn leven. Je maakte van mij een mama maar tegelijk ook een heel ander persoon. Niets ter wereld maakt me gelukkiger dan qualitytime met jou maar toch moet ik je bepaalde dingen opbiechten. Geen erge dingen Mirootje, ik denk zelfs dat het zaken zijn die de meeste moeders wel zullen herkennen maar toch wil ik je zo graag meegeven....
Ik kreeg een nieuw leven de dag dat jij geboren werd.
Prioriteiten werden anders gesteld, bepaalde dingen deden er niets meer toe (of juist net ontzettend veel) en ik heb gevoelens ontdekt waarvan ik het bestaan tot toen nog niet wist. Meermaals heb ik me in het begin van je leventje onzeker en radeloos gevoeld. Angstig dat ik je ,op welke manier dan ook, tekort schoot en je niet kon geven wat ik nodig had. Geheel onterecht natuurlijk want je was een crème van een baby die het gewoon voortreffelijk deed! Doch kwam mijn oude leventje niet terug naarmate je ouder werd. ik bleef in functie van jou mijn hele leven plannen. Nu nog steeds ben jij diegene die me dagelijks dingen bijleert en waarvoor ik op een druilige voormiddag naast een voetbalplein in de regen sta (iets wat ik NOOIT zou doen btw... )
Ik ben niet bepaald een gestructureerde mama en mijn pogingen tot zijn meestal hopeloos...
Ik weet dat dit niet altijd even gemakkelijk voor je moet zijn. Plannen die veranderen, chaos en steevast gegrommel als het weer eens niet loopt zoals ik het voorzien had. Wat ben ik ontzettend blij dat jij dit perfect weet te negeren en het je simpelweg niet aantrekt, iets wat soms nog meer frustraties weet uit te lokken bij mij. Je geduld is echter prachtig om te zien en meestal kom je ook zo snel de kust veilig is weer knuffelen. De pijnlijke grimas op mijn gezicht ontpopt zich al snel tot een welgemeende glimlach op dat moment. Je weet perfect hoe je me kan doen smelten. Je fijngevoeligheid en droge humor zijn van onschatbare waarde binnen ons gezinnetje.
Je zien evolueren van braaf babytje naar een rechtvaardige rechter.
Steeds weer liet jij je als peuter en kleuter weer maar eens de kaas van je brood af pakken. Traantjes als gevolg vanuit je frustratie. Doorheen de jaren zag ik dit echter veranderen. Nog steeds ben je erg braaf en lief maar je durft voor je mening opkomen. Zeker wanneer er mensen rond je onredelijk behandeld worden treed jij in actie. Je kreeg de havik als symbool toen je afstudeerde aan de kleuterklas en oh wat was ik trots en ontroerd dat anderen (lees de juf) dit ook in jouw terugvond en als positief iets zag...
Het spijt me dat ik er niet ten alle tijden voor je kan zijn....
Helaas roept het werk soms ook. Hoe hard ik het ook haat, ik moet echter mijn ei kwijt kunnen, en dat kan op de werkvloer perfect. Anderhalf jaar zijn we samen thuis geweest (allee, jij was af en toe ook nog wel op school), menige tripjes, weekendjes weg en vakanties beleefden we samen. Ik geloof dan ook in Qtime met elkaar en probeer voor de volle 300% te genieten als we samen zijn. Dit lukt veel beter als ik weer even een weekje ben gaan werken en mijn zinnen heb kunnen verzetten. Toch baal ik ook dat ik net hierdoor vele leuke (en minder leuke) dingen moet missen... voetbalmatchen, zwemlessen, toffe activiteiten in het weekend maar ook je eerste ervaring met spoedgevallen (ja, daar waar je papa tegen de vlakte is gegaan bij het prikken van een infuusje met jou, hoera voor Nana!)
BEST BRO EVER
Tot slot wil ik je meegeven hoe trots ik op je ben als broer zijnde. Je hebt het allemaal wel wat te verduren gehad toen je zus geboren werd (en de weg ervoor was ik ook niet bepaald vrolijk met alle hormonen voor de IVF behandeling). De eerste ontmoeting tussen jullie heb ik tot mijn grote spijt niet mee gehad. Ik lag beneden nog in bed gekluisterd aan draden en dus ben jij met papa naar boven gegaan. Achteraf, lees jaren later, vertelde je voor het eerst dat je eigenlijk wel geschrokken was van alle toeters en bellen die aan je kleine zus hingen. Hoe begrijpelijk het ook was uiteraard, ik schrok ervan dat je hier meer dan 2 jaar later pas mee afkwam. Want zo ben je dan wel weer; je kan jezelf schaamteloos aan de kant schuiven voor een ander. Wat heb me hierom ook zo verdomd schuldig om gevoeld al die tijd. Sinds je zus er was werd ook jou hele leven omgegooid, steeds een ouder in het ziekenhuis en eentje thuis, continue bij anderen terwijl mama en papa elkaar gingen aflossen, steeds weer lange autoritten.... Maar ook wachten tot ik tijd had en klaar was met de verzorgingen van je zus; de sondevoeding nam je voor lief en het aanhangen en aanzetten had je al snel als een volwaardige pro onder de knie. Ik bewonder je Miro, hoe fantastisch jij met deze hele situatie bent omgegaan en het allemaal zo vanzelfsprekend vond. Zelfs nu nog, als Lona iets niet kan of mag, spring jij in de bres en lost het in no time voor haar op. 2 handen op 1 buik. Lona kon haar echt geen beter broer wensen en ik geen lievere zoon!
Dus lieve schat
Wil je alsjeblieft voor eeuwig mijn lief klein ventje blijven? Wil je voor eeuwig even je armen rond mijn nek slaan en gewoon de eerlijkheid behouden die het je kinderlijke ik nu zo siert? Je bent een prachtmensje en daar zou ik liefst gewoon totaal niets aan veranderen.