Brief aan mijn zoon, de broer van.
Lieve zoon,
aka Kerel en Menneke.
Je bent aan de laatste 2 maanden van je leven als 7 jarige bezig. Weldra loopt de teller alweer op naar 8 en het enige wat ik kan bedenken is dat dit veel te vlug is gegaan, cliché alom! Zelden ziek, de perfecte eter. Braaf, luisterend en meestal weet ik geeneens dat ik een kind aan je heb. Klinkt als een absolute verheerlijking maar geloof me; een makkelijker mannetje als jij is moeilijk te vinden. Toch moet ik bekennen dat mijn liefde hand in hand gaat met een schuldgevoel tegenover je...
Terecht of onterecht, ik laat het in het midden want het engeltje en het duiveltje op mijn schouders raken het er maar niet over eens. Natuurlijk moet ik soms wel al eens op je grommelen en natuurlijk is dat dan verdiend. Echter zijn er ook momenten genoeg dat mijn eigen lontje gewoon wat te kort is. Momenten waarop jij een lading over je heen krijgt die onverdiend is en waarvan ik dan instant spijt heb. Gelukkig is alles altijd snel opgelost en vergeten en vergeven met een knuffel. Ik ben niet perfect, jij bent niet perfect. Samen zijn we echter perfect voor elkaar en dat is wat telt!
Een overvloed van schuldgevoel bezorgde je me van de week in de auto.
Totaal niets vermoedend en ondoordacht heb je me hierdoor al enige dagen aan het denken gezet. Me onbewust geconfronteerd met dingen waar ik geen controle over heb maar misschien wel anders had kunnen (en/of moeten) aanpakken.
Ik nam het altijd wel wat vanzelfsprekend, ook al heb ik er menig traantje voor gelaten. Ook al miste ik je mateloos, ik zag geen andere keuze, een noodzakelijk kwaad.
Vanaf het moment dat je zus geboren werd ben jij ongewild en deels onbewust toch een beetje achteruit geschoven. Of eerder ronduit eventjes aan de kant gezet om het lelijk te zeggen. Mijn hart loopt nog steeds over van liefde voor je ,daar totaal niet van, maar er kwamen andere 'prioriteiten'.
Ieder meisje zou namelijk blij zijn met zo'n broer als jij. Zorgzaam, lief en attent. De ruzies tussen jullie zijn gelukkig niet zo vaak en steeds van korte duur (al duren ze me dan nog te lang, bij deze). Ik kan echt stellen dat jullie overwegend 4 handen op 1 buik zijn.
Je bent de enige naar wie Lona nog lacht als ze ziek en ellendig is en de enige die haar oprecht troosten kan als ze haar pijn doet. Jij bent diegene wat een oogje in het zeil houdt op school en haar helpt wanneer ze het (nog) niet alleen kan. Jij bent haar grote broer en ze kon geen betere getroffen hebben!
Ik kan je hiervoor niet genoeg bedanken! Je doet het steeds, al zie ik die stiekeme zucht die je af en toe laat echt wel. Ik weet dat het soms pikt dat ik de aandacht op een oneerlijke manier moet verdelen en deze week werd dat weer pijnlijk duidelijk.
Ik kan je vraag die me wat van de wijs bracht niet beantwoorden lieverd, want ik weet totaal niet waaraan jij zo'n doodzieke zus hebt verdiend (zoals je het zelf lekker dramatisch omschreef).
Ik weet alleen wel dat je er prima mee omgaat.
Dat ik het enorm bewonder om wie je bent en je een prachtig karakter hebt.
Dat het me spijt dat ik je aan de kant moet schuiven om aan haar (medische) noden te voldoen.
Dat ik oneindig van je hou! Topkerel.
Liefs,
Mama
