De avond voor... de eerste schooldag.
Ik heb getwijfeld of ik dit wel zou schrijven. Het gaat een stempel geven die ik liever niet wil hebben vrees ik. Een indruk geven die misschien wat verkeerd over komt maar ik heb besloten het wel te doen; want dit is mijn gevoel, mijn realiteit... Lees mee en oordeel zelf zou ik zeggen!
Lieve lona,
Mijn kleine muis, mijn Loontje en mijn leeuwin.
Ik heb je in bed gelegd enkele uurtjes geleden. Een lief klein peutertje dat op één enkel nachtje verandert in een kleutertje. Meer zelfs, in een vrolijk, vriendelijk en schattig kleutertje!! Het eigen willetje en karakter verzwijgen we maar even. Hoewel...
Net die twee laatsen eigenschappen sieren je enorm. Twee en een half jaar geleden kwam je ter wereld met veel te veel toeters en bellen. Ik heb toen naast je bedje gesmeekt dat deze avond komen mocht. Ik heb de engelen aanbeden om je onder hun vleugels te nemen en de goden het bevel gegeven je te beschermen. Nooit kon ik vermoeden dat ,ondanks de vele lange dagen, weken en maanden met momenten, deze avond dan zo snel hier zou zijn!
Je babytijd was ongetwijfeld de hardste tijd, voor ons allemaal. Toch slaagde je erin om iedereen te blijven verbazen met je vooruitgangen en al de tegenslagen te doen ombuigen in een win situatie. Je hebt me doen blaken van trots en mijn moederhart liep werkelijk over van de liefde. Je hebt me geleerd wat echt luisteren is en opkomen voor diegene waarvan je houdt. Je hebt me laten zien hoe sterk ik ben maar wees me ook zonder pardon of enige schaamte op mijn tekorten. Kortom; je maakte een betere moeder van mij!
Je hebt geen toestemming gekregen van de artsen om naar de kinderopvang te gaan. Je longen waren immers te zwak en iedere ziekte die je opliep was ongekend hard voor je (of je dramatiseerde de boel steeds, kan ook! Grapje!) Ik hield je bijgevolg weg van veel (alle) kindjes en zodoende sneuvelde ook vele gemaakte afspraken. Ik durfde het niet en ik kon het niet. Een simpele buikgriep leverde ons 10 dagen ziekenhuis op met kerstmis 2016 dus laat staan wat een echte ziekte met je zou doen. Ik werd er een beetje paranoïde van vrees ik als ik nu even een blik terug werp in de tijd.
Maar soit, deze angst zit er nog heel erg diep in nu. Te diep! Het feit dat ik je in novembeR, een R maand en aan het begin van de herfst en winter, nu tussen 20 andere kindjes afzet helpt er natuurlijk niet aan. Ik wil de beren niet zien op de weg maar ik kan er gewoon niet naast kijken. Je pneumoloog zei dat er voor jou nooit een goed moment is om te starten. Dat we de gok moeten wagen en dat je ons waarschijnlijk wel weer eens zal verbazen, zoals altijd. Ik mag je van hem ten alle tijden weer thuis houden. Het zette me aan het denken en ik moet bekennen dat hij gelijk heeft!
Ik probeer de angst los te laten. Ik probeer me te verplaatsen in jouw wereld. Steeds leefde je in een beschermde cocoon. Waren het niet wij (als ouders) wat op je vel zaten dan was het je liefste grote broer wel. Goed bedoeld uiteraard maar soms wat verstikkend. Want jij liefste Lona, hebt je vrijheid nodig! Je ontdekt liever zelf de wereld en slaat ook geregeld de aangeboden hulp totaal af. Je staat je mannetje al sinds het moment dat je geboren werd en er is niets wat jij niet aankan.
En dat doe je goed. Je bent geliefd door zoveel mensen. Ik kan me niet inbeelden dat er iemand is wat je niet rond je vinger hebt gedraaid sinds de eerste keer dat ze je zagen. Je hebt een indrukwekkende aanhang cheerleaders en fans. Je groeide uit tot een fantastisch unieke... jij!
Dus nu zit ik hier, achter mijn PC terwijl jij slaapt en ben ik niet mee met alle andere mama's die nu al zitten te snotteren (en hopelijk wijn drinken!). Nee, ik zit hier een partijtje trots te wezen. Trots dat jij deze dag in magnifieke omstandigheden mag beleven. Trots op het feit dat je nu volledig zelfstandig een nieuwe wereld mag gaan ontdekken die je hopelijk heel veel mooie herinneringen gaat geven. Trots op mezelf, dat ik de beren wel zie maar niet laat aanvallen.
Geen tranen bij deze mama, geen verdrietig gevoel omdat ik je weer wat meer moet loslaten. Ik heb al een lijst van honderden dingen die ik tijdens mijn vrije voormiddagen wil gaan doen. Uiteraard ga ik je missen maar de me time is welkom. Ik ken je school, Miro is er voor je en je krijgt een GEWELDIGE juf die ook al zot van je is dus ik kan niet meer wensen als mama, hooguit nog brave en gezonde kindjes in je klas :-)
Dus lieve Lona, Muis, Loontje en zussie. Ga en geniet. Leer en beleef. Groei en ontplooi. Blijf ajb je lieve eigen jij en laat je klasgenootjes zien wie je bent. De diva, de dramamaakster. Maar vooral het eigenwijze karakterkopje. The kindergarten princess.
I love you
je fiere mama.