Een maatje -of vijf- minder

We hebben allemaal datums en dagen in ons leven met speciale betekenissen.

Een geboortedata van je kind, een trouwdatum, een verjaardag, een overlijdensdatum van een naaste, enz enz.
Een data die voor ons speciaal is maar voor het grootste deel van de omgeving maar één van de 365 blaadjes van de scheurkalender is.

Ik neem jullie exact een jaar mee terug in de tijd.

7 juni 2018

Een dag gelijk een andere en toch oh zo speciaal dat ik hem nog enige tijd zal herinneren. Hoewel ik nu reeds weet dat hij ooit een stille dood zal sterven, gewoonweg omdat hij niet 'speciaal' genoeg is om te onthouden voor de rest van mijn leven.

Ik volgde reeds 10 dagen een pre operatief dieet dat me door de diëtiste van het ziekenhuis werd opgelegd na een heel aantal onderzoeken te hebben doorlopen. Dit dieet was nodig om mijn lever te ontvetten zodat mijn geplande gastric bypass kon uitgevoerd worden met zo min mogelijk risico's op complicaties.

Want ja, die dag ging ik onder narcose om de eeuwige strijd tegen mijn overgewicht aan te gaan.

Weloverwogen, totaal niet impulsief en vast besloten ging ik naar het ziekenhuis. Voor dag en dauw kwam één van mijn allerbeste vriendinnen me thuis oppikken terwijl mijn mama voor mijn kroost zorgde. De rit naar het ziekenhuis was dubbel. Enigszins was ze veel te kort voor de lol die we weer in de auto hadden maar anderzijds ook te lang met een nuchtere maag voor een koffieleut zoals mij.

Maar we waren er en ik stond als eerste op de lijst dus voor ik goed en wel was ingecheckt en een prachtig OK kleedje aanhad mocht ik al verhuizen richting de OK.

Zonder bril (en dus zo blind als een mol) lag ik op een te harde tafel in een te koude kamer. Q music op de achtergrond en een lachende chirurg voor mijn neus die me vroeg of ik in vorm was. Nou en of ik dit was dacht ik maar ik kaatste de vraag enkel terug want hij was diegene die de job moest klaren! En dat deed hij, perfect!

Tot op de dag van vandaag ben ik tevreden met mijn beslissing. Ik kan het iedereen aanraden maar dit is voornamelijk omdat ik geen last van complicaties heb (gehad).

Integendeel, als de weegschaal niet zo duidelijk het gewichtsverlies liet zien zou ik soms nog steeds denken dat ik gewoon een 'placebo effect' heb en er gewoon niets gedaan is. Toegegeven, ik eet beduidend minder maar ik verdraag alles en heb quasi nergens last van. Ik vouw mijn 2 handen ervoor samen want ik besef me maar al te goed dat het ook anders kon....

7 juni 2019

-50kg, broekmaat 40/42, T shirt maat M

Dat is de voorlopige balans.

Nee ik ben nog niet op mijn gewicht en ik zou nog zo'n slordige 9kg moeten afvallen.
Echter krijg ik steevast te horen dat het nu toch wel OK is en dat ik er goed uitzie. Daar ben ik het volledig mee eens! Ik kan me ook niet meer heugen wanneer ik mijn huidige gewicht passeerde om eerlijk te zijn, in ieder geval heel erg lang geleden.

Maar feit is dat mijn BMI nog op 26.5 staat en dat het dus nog gecategoriseerd is als overgewicht.

Dus laten we er een half jaartje extra bijtellen om mezelf wat onder druk te zetten, 7 december 2019 moet mijn einddoel behaald zijn. Lijkt me een redelijke faire deal voor mezelf! 

Alleen is mijn kleerkast er niet helemaal mee akkoord. Het enige dat me nog past is mijn muts en sjaal, al de rest werd vervangen. 

Het lijkt voor iedere vrouw natuurlijk helemaal top om een volledig nieuwe dressing te mogen kopen maar ik blijf het de hel vinden! Doordat de kilo's ervan af vlogen het laatste jaar ging ik maar liefst 5 broeksmaten (minimum) achteruit maar moest ik dus in iedere maat wel alles nieuw kopen. Gelukkig kan ik tellen op enkele goede donateurs en heb ik wel wat "afdankertjes" een 2de leven kunnen bezorgen. Ook heb ik hier en daar wat trukken van de foor kunnen toepassen om een maatje over te slaan maar al bij al is het een erg duur grapje gebleken... (en ik bedenk me dat ik amper zomerkledij heb ondertussen, oh help!)

PS: de foto's zijn steevast door zoonlief getrokken. Zonder filter (op eentje na) en vanuit een slechte hoek maar het geeft in ieder geval een werkelijk beeld, rauw en puur.  Perfectie bestaat niet en daar is deze blog het mooiste bewijs van! 

Liefs,  

Saar