Mijn goed voornemen voor 2019, gedoemd om te mislukken!

Dagen gevuld met tafelen, gezelligheid en herinneringen ophalen en nieuwe maken... 

Dat is kerstmis!

Wel; Niet helemaal volgens mij.

Let op; ik vind de kerstperiode best een hele leuke tijd hoor. Als je het teveel aan eten weg denkt en de chaos die aan ieder feestje vooraf gaat tenminste...

Soms vraag ik me wel eens af of ik hierin alleen ben. Eerlijk is eerlijk, ik ben een zooitje ongeregeld en ik heb mijn kinders gewoon niet goed 'afgericht' op stressmomenten. Keer op keer slagen we er steeds in om te laat te verschijnen, en met te laat bedoel ik ook echt geen 5 minuten vertraging maar minstens een half uur, oeps!

Mijn voornemen voor 2019 gaat dus ook 'meer op tijd komen' zijn.

Echter heb ik totaal geen idee hoe ik dit ga klaar spelen, al ben ik me echt wel bewust van de zwakke plekken in mijn systeem.  Aangezien ik altijd nachtposten werk in het ziekenhuis slaap ik overdag. Omdat ik door de week al minder slaap door schoolse verplichtingen probeer ik dat in het weekend wat in te halen. Alleen helpt het dus niet als er een feestje in de agenda staat. Ik slaap tot de laatste haalbare minuut maar als het dan echt toch al hoogtijd is om op te staan besluit mijn lijf een dubbele portie koffie nodig te hebben, minstens!  

Maar soit, die 10 minuten zijn nog niets. Mezelf aankleden is te vergelijken met de processie van Echternach. Mijn gewichtsverlies heeft me hierin echter totaal niet geholpen want kleding kiezen als je amper kledij hebt is echt geen simpele opdracht, ook al is het misschien amper of niet te begrijpen! Dus ik kleed me aan, uit en weer aan. Om vervolgens, na uitgebreid voor de spiegel te hebben gedraaid, me nogmaals om te kleden. Aangezien ik een haatverhouding heb met make-up kom ik niet verder dan een streepje lippenstift (merendeel opgelegd door Miro want anders deed ik zelfs dit niet!) en een elastiek of speld in mijn haren. Klaar is kees !!

Maar dan moet het ergste nog komen...              De kinderen !! 

Meestal hebben ze uitgerekend dan nog net wat te doen dat onmogelijk gestopt kan worden zonder dat de wereld vergaat!  Het aankleden staat garant voot het feit dat ik me opjaag en begin te grommelen. Rond rennen in je bloot gat is natuurlijk ook veel leuker dan een andere broek aandoen hé!  Wat ik ook probeer, ze hebben lol en de tijd van hun leven lijkt wel. Ik zie het machteloos toe maar mijn decibels gaan de lucht in, hetgeen duidelijk echt een verkeerde strategie is. Hoewel de juiste strategie echt moeilijk is want ooit liep er eentje een hele dag in pyjama in school na een luidruchtige ochtend en vond het nog 'cool' ook... ZUCHT

Hoe weet ik het niet juist maar op de één of andere manier lukt het na een dik kwartier toch en heb ik ze beide in hun kledij weten te hijsen. TOP !! Nu enkel nog in de berging de schoenen en hun jassen aan doen.

Ik heb nooit begrepen waarom kids zo snel hun concentratie verliezen maar op de circa 15 meter tot aan de berging dien ik minstens nog een keer te herhalen wat we gingen doen omdat de afleiding op de loer ligt of erger; reeds genadeloos heeft toegeslagen.

Hiervoor tel ik zo'n 20 minuten extra erbij, minstens. Een dramatiserende huilbui of dergelijke zorgt ervoor kan je ze bijna verdubbelen.  Als iedereen goed is vast geriemd en geïnstalleerd is in de auto is kunnen we ( ein-de-lijk! ) vertrekken.

SHIT; iets vergeten !!!

Dé standaard zin als manlief de auto heeft gestart denk ik. Een kommetje eten, een beker drinken, natte doekjes enz. Gek genoeg vullen mijn zoon en ik elkaar heel goed aan hierin want als ik dan eens alles heb is hij diegene wat iets vergeten en is en weer naar binnen wil...

Maar eind goed al goed.

Na het winnen van deze battle plof ik liever terug in de zetel met een nieuwe tas koffie maar helaas gaat dat dus niet. De plicht roept (en deze plicht is meestal een rumoerig familiefeestje of dergelijk). Als een zombie op hoge hakken met kinderen om door een ringetje te halen stap ik binnen, ml naast ons met de (nog steeds te mooie) verzorgingstas in zijn armen. We zijn er, maar het aperitief hebben we alvast gemist :-)

Ik probeer alles tijdens mijn nachten wat af te houden daar ik echt niet sociaal wil doen op nuchtere maag, maar verplichte nummertjes a la kerst, Pasen, verjaardagen, ... en dergelijke is wat delicater dus ik probeer me er wat over te zetten. Dat ik wat stiller ben en veel minder praatjes heb wijt ik aan het feit dat ik dien te ontbijten met een biefstuk in  champignonroomsaus vergezeld van verse kroketten op een bedje van krokante salade. Heerlijk evenwichtig ....

Liefs,

Saar