Lona Corona en het bloedende verpleeghart
Om deze blog te beginnen moeten we even eerst een klein stukje terug in de tijd want wil je een koningin zijn dan moet je de kroon dragen !
Het is nog geen maand geleden dat Lona in het ziekenhuis lag. Haar lichaampje vocht er keihard tegen de Nederlandse versie van een (niet hét!) coronavirus, met name de NL63 om het beestje maar een naam te geven. Een geheel onschuldige variant van zijn meedogenloze grote broer, 'Covid19'. Gemiddeld 15% van de gehele bevolking met verkoudheidsklachten heeft bezoek van dit onschuldig beestje zonder er wat vanaf te weten, als je de loopneus niet mee telt. Echter was Lona weer zo lief om haar gehele lijfje aan haar gastheer te verlenen zodat deze tot in haar longen geraakt is en zich daar heerlijk genesteld heeft, met alle gevolge van dien...
Als verpleegkundige ben ik altijd vrij nuchter onder alle omstandigheden gebleven in het verleden maar deze keer moet ik eerlijk bekennen dat de angst om mijn oren sloeg. Zeker omdat ik net diegene was die binnen 'een risicogebied' werk. Ik spreek geeneens van de frontline want dat is nog een ver van mijn bed show vanuit de kinderpsychiatrie maar helaas, de eerste besmette personen waren ook al wel getroffen binnen ons ziekenhuis...
De moeilijke keuze volgde al snel... Werken of thuis blijven?
Dagen (en nachten) lang heb ik liggen wikken en wegen maar ik heb mijn verstand laten spreken. Dat niet iedereen hier blij van werd maakte me in eerste instantie wel wat teleurgesteld en boos, maar komt tijd komt raad (en gezond verstand) dus aan al diegene die het niet begrepen waarom ik deze keuze maakte is dit stukje speciaal voor jullie:
Ik weet dat ik jullie het gevoel geef dat ik jullie in de steek laat, dat er op crisismomenten niet op mij gerekend kan worden als verpleegkundige. Ik kan hier een hele hoop aan tegenargumenten gaan formuleren maar eerlijk bekijk ik het ook zo.Ik baal dat ik op dit moment afwezig ben en voel me meer dan schuldig voor de collega's die hiervoor moeten opdraaien. Maar, ik kan gewoonweg het risico op een potentiële besmetting niet nemen als ik naar mijn kind kijk...! Dat jij dit niet kan begrijpen is eigenlijk alleen maar goed nieuws;
Het maakt dat je geen maanden in het ziekenhuis hebt moeten leven.
Dat je niet hebt moeten toekijken hoe je kind letterlijk op leven en dood aan het vechten was.
Je tijdens de eerste levensmaanden van je kindje meer kon doen dan enkel zijn of haar handje vasthouden en hopen dat het allemaal wel goed zou komen.
Je niet moest toezien hoe je kindje meermaals in (kunstmatige) coma lag aan de machines en je quasi de tel bent kwijtgeraakt aan uren dat je bang zat af te wachten of er schade was...
Talloze operaties, die in sneltempo elkaar opvolgde en de ene al meer levensnoodzakelijk was als de andere, machteloos diende af te wachten of het deze keer wel goed was gegaan...
Het was een straf begin maar helaas eindigt het hier niet, al werd het wel minder heftig....
Tot op de dag van vandaag kan (zoals je kon lezen) ieder banaal iets al relatief zware gevolgen hebben. De stress hiervan is er steevast en sluimert altijd wel wat rond. Daarnaast is ze nog steeds driemaal per week onder begeleiding van een kinesist voor longoefeningen en staat ze onder controle van een eetteam owv traumatische ervaringen die haar onbewust blijven dwars zitten.
Dat ik net deze keer zo bang ben is omdat het om een specifieke longziekte gaat. Net omwille van haar broze longen mocht ze nooit naar de opvang en is en blijft school niet meer dan een pain in the ass waar ze geeneens volle dagen naartoe kan omdat haar lichaam dit niet trekt.
Wees blij dat je dit allemaal niet herkent en vooral niet begrijpt! Wees blij dat je maar tijdelijk in een lock down light zit, wij zitten hier namelijk al zo ongeveer de laatste vier jaar in!
Wat me de knoop uiteindelijk deed door hakken is het feit dat ik diegene was die het grootste deel samen met haar heb gevochten. Ik was diegene wat er altijd stond en samen met haar heeft gelachen en gehuild, diegene die er zat als ze stopte met ademen of weer gehaald werd om naar het OK gebracht te worden. Natuurlijk had ik veel hulp en ondersteuning gelukkig maar ik kan ,na alles, nu toch niet diegene zijn wat haar nu mogelijks in gevaar gaat brengen?? Ik kan haar gezondheid toch niet op het spel zetten terwijl ik diegene ben die haar hoort te beschermen, toch?? Hoe kan ik het ooit aan mezelf, en aan haar, verantwoorden moest het effectief gebeuren??
Ik ben niet naïef en weet dat het alsnog zomaar kan, maar dan kan ik tenminste zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om haar te beschermen! En dat is wat ik hoor te doen, als mama. Al is mijn verpleegkundig hart aan het bloeden
Tot slot; Aan al mijn collega's, dichtbij of veraf, petje af voor jullie! Jullie verdienen een viervoud aan applaus en respect! Dank jullie wel, stuk voor stuk!
Liefs en stay safe!
Saar