Make a wish

18-08-2019

Ik maak er geen geheim van dat ik al geruime tijd vrijwilligster met Make A Wish Vlaanderen ben. Iets wat ik met veel plezier doe maar waar vlak voor de zwangerschap van Lona nogal abrupt tijdelijk een einde aan kwam. Hoe zeer ik me er ook op kon toeleggen, andere dingen hadden even de prioriteit. Helaas, of eerder gelukkig, wist ik toen nog niet dat het om zo'n lange break zou gaan …


Ondertussen ben ik weer meer dan een jaar terug aan de slag en hebben we weer mooie wensen kunnen realiseren van kinderen met een levensbedreigende aandoening. Want dat is hetgeen Make A Wish voor staat, in tegenstelling tot wat veel mensen lijken te denken zijn het dus niet enkel kinderen zonder toekomst, in tegendeel zelfs! Tot ieders spijt gebeurd het echter wel dat wenskinderen prachtige sterren worden.

Er werd me wel al eens de vraag gesteld of Lona niet in aanmerking komt. 


Eigenlijk een vraag die ik lange tijd van de tafel afschoof en weg wuifde. Zij had een moeilijke start en klaar, zo gezond als een vis nu, zij het eentje met wat 'rariteiten'. Maar ach, welk kind heeft dat de dag van vandaag niet ? 
Als vrijwilliger ken ik de achtergronden en diagnoses van anderen, zie ik de gevechten vanaf de zijlijn en bedwing ik maar met moeite mijn tranen wanneer de ouders aan het vertellen gaan. 
Zo is ons verhaal toch helemaal niet, toch? 

Het zette het me op een gegeven moment wel aan het denken. Lona heeft letterlijk gevochten voor haar leven.  Ze zag hemel en hel en onderging een hele hoop dingen wat je je ergste vijand niet toewenst.
Tot op heden draagt ze nog steeds heel wat gevolgen van haar valse start met zich mee. 
Dingen die ik soms terloops eens vermeld, dingen die ik ongegeneerd in the picture durf te zetten maar ook dingen die ik verzwijg. Slechts de mensen wat echt in mijn persoonlijke omgeving rond dwarrelen hebben hier weet van en dan meestal nog maar met beperkte maten. 

Is het schaamte? is het niet belangrijk? Of eerder zelfbescherming?? Ik weet het niet dus misschien eerder een mengelmoes van dit alles... 


Langzaam maar zeker begon ik er met personen over te spreken. Durfde ik stilaan mijn twijfels te benoemen. Want ja, wat maakte dat ik eindeloos kon blijven door piekeren? Schaamte? Niet belangrijk genoeg of net te belangrijk? Zelfbescherming?? 
Ik kan er nog steeds geen vinger opleggen maar het is dus wel hetgeen me mijn slaap kan afnemen.
 Is er iets waarvoor ik me moet schamen?? Totaal niet, en toch doe ik het soms. In eerste instantie omdat ze niet perfect geboren was maar dat ging gelukkig snel genoeg over. Al moet ik bekennen dat het lang geduurd heeft eer ik de imperfectie 'openbaar' durfde delen via de zogenaamde social media. Nu nog voel ik geregeld de neiging opkomen om bepaalde dingen aan wildvreemden te gaan verantwoorden zodat hun blik richting ons (en vooral richting haar)  veranderen zou. 
Maar terwijl ik dit neer type besef ik me dat ik dit niet enkel naar wildvreemden doe. Hoe langer hoe meer merk ik ook op dat er meer 'onbegrip' komt van mensen dichter rondom me.
Hierin komt dus meer en meer de zelfbescherming kijken. Ja, Lona is een kei-vrolijk kind dat het leven tegemoet lacht en ja, Lona is een eeuwige lachebek maar achter alle blije momenten en instagramfoto's schuilen soms ook diepe dalen. Dus ja, ik geef grof toe dat Lona ook net dat beetje meer verwend is dan het doorsnede kind! 

Alle mama's herkennen vast de bijna dagelijks goede adviezen, raad en tips die te pas en te onpas voorbij komen. Ikzelf heb me er vast en zeker ook al wel eens schuldig aan gemaakt (en wellicht ook meermals, mijn excuses!)
Sommige van deze hebben me ,allicht onbedoeld, doen wankelen en zelfs bijna laten struikelen met momenten. Doe ik het echt op zo'n foute manier als hoe de persoon voor me het beschrijft? Ben ik echt zo slecht bezig als het binnengekomen berichtje laat uitschijnen en overdrijf ik nu zo hard in mijn overbezorgdheid als dat achter mijn rug nogal eens wordt omschreven? 

Ik heb er lang over nagedacht maar het is de juiste beslissing. Voor mezelf, voor Miro en vooral voor Lona! 

Dus toen enige tijd geleden Make A Wish me vereerde met de mededeling dat mijn collega Lona had opgegeven voor een wens en deze was goedgekeurd door de behandelende artsen en de organisatie zelf stond ik even met mijn mond vol tanden.  
Kan ik dit wel maken als vrijwilligster, want ik deed dit belangeloos en moest niets in ruil hebben. Anderzijds deed ik het al jaren voor er spraken was van Lona. 
Zoals ik reeds eerder zei vond ik het best wel OK gaan, mits ik maar niet de volledige waarheid onder ogen moest zien en ik al zeker niet met andere kindjes ging (en ga) vergelijken. 
Nog meer dan anders speelden er een overvloed aan gedachtes in mijn hoofd. Wel of niet, niet of wel.... 

Twee redenen hebben mijn keuze laten beïnvloeden en deze stonden buiten Lona. 

Uiteraard heeft Lona dit verdiend. Ieder kind verdient eigenlijk dat zijn of haar wens vervuld mag worden! Laat dat buiten kijf staan maar twee dingen hebben me na veel piekerwerk de telefoon doen nemen om mijn beslissing door te geven. 


Ten eerste is er Miro; Hij stond er vaak bij en keek ernaar. Maar nog meer moest ,en moet hij nog steeds, situaties ondergaan waarin zijn zus de hoofdrol speelt en hij lijkt te moeten wijken.  Dit zorgt bij mij voor een vreselijk schuldgevoel en al is het weer een wensdag volledig rond Lona, het is een dag dat hij ook volop in de schijnwerpers mag en zal staan.

Ten tweede is het echt! Het is officieel en dat geeft rust. Rust in mijn hoofd, rust in mijn zijn. Ik zal altijd meer beren op Lona's pad zien dan op Miro zijn maar dat is OK. Dat mag, na alles. 
Ik moet me niet meer afvragen of ik de boel niet opklop en overdrijf.  Ik mag de 'drama mama' uithangen als ik naar de kinderarts wil zonder hysterisch over te komen en me een gevalletje Munchausen by proxy te voelen. Ik moet me niet meer verantwoorden lijkt wel want je kind krijg niet zomaar een Make A Wish wens...

En dat is precies wat deze vrolijke spring in het veld gaat krijgen! 

Oververdiend, meer dan terecht en of ze ervan gaat genieten! Want het verleden is niet meer te veranderen, van het heden en de toekomst gaan we wat moois maken! Met onze mooiste lach, onze meest positieve gedachten en vooral met elkaar! 

DANK aan alle personen rond me die me hierin hebben gesteund en begeleid.
Dank aan zij die het van me pikken dat ik soms een erg open boek ben en de volgende dag een soort dagboek met een dubbel slot. 
dank aan mijn nachtcollega's en aan die van Make a Wish. 

Dank aan jou om deze eindeloze lange blog te lezen :-)

Liefs,

Saar 

 


Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin