11 april 2016 omstreeks 11.00 kwam je voor het eerst toe op de NICU te Rocourt. Het begin van een lange periode aldaar die een vervolg kreeg in nog verschillende andere ziekenhuizen. Vandaag, anno september 2018, mag je echter je eindexamens gaan doen. Met een dosis gezonde zenuwachtigheid rijden we naar daar. De baan ken ik inmiddels blindelings, de buurt vanbuiten. Ondanks alle gebeurtenissen blijft het echter wel vertrouwd aanvoelen, bijna een beetje thuis komen. Bekende gezichten die je welkom heten en een praatje slaan, Lona wat spontaan en enthousiast iedereen begroet met een welgemeende "bonjour"...

We schrijven Lona in en nemen plaats in de wachtzaal. Ik zie de kinesist ietsje verder op staan praten met een andere mama. Zoals steeds rent Lona naar haar favoriete autootje om mee over de gang te rijden (tot ergernis van sommige bezoekers maar ja, een blij kind is een blije mama uiteraard :-) ) Helaas voor haar mochten we al snel binnen en onderging Lona een erg uitgebreid fysiek onderzoek. Springen, dansen, wandelen, lopen en op de tippen van haar tenen staan waren allemaal geen probleem. Haar lichaam benoemen ook totaal niet en tekenen kon ze beter dan de bovengemiddelde 2 jarige. Kortom het verliep zoals steeds voorspoedig en we kregen een stortvloed aan complimentjes... Tot het onderzoek een iets of wat serieuzere wending kreeg. Lona draait haar hoofdje niet goed, Lona kan rechts wel wat ze links niet kan, nog wat oefening en testjes en dan volgt het hoge woord waarvoor haar chirurg ons voor de geboorte reeds heeft gewaarschuwd....  SCOLIOSE... Niets om je druk om te maken maar wel zo snel mogelijk door een kinesist of nog liever een osteopaat op te volgen. 

Het klinisch onderzoek van de pediater verliep zowat ongeveer hetzelfde. Vol lof vertelde ze dat Lona het uitstekend deed maar ook zij haalde de scoliose aan. Niet enkel in haar nek deze keer maar ook in der schouders was het wel zichtbaar en ook van haar kregen we het advies asap naar een kine en osteopaat te gaan! Lona kreeg verder een immens dikke pluim en een geweldige high five! 

Tot slot ging ze naar de psycholoog. Als één van de eerste dingen werd hier gevraagd naar haar karakter en gemoedstoestand... Tja, wat zeg ik hierop? Lona is een lachebekje vanaf dat ze kon lachen maar heeft een karakter om U tegen te zeggen. Ze geeft haar steeds volledig wat meestal resulteert in nat bezwete haren, klamme kleding en kortademigheid. Eens de onderzoeken begonnen heeft ze dit dan ook perfect gedemonstreerd. Als de psycholoog je de oefening maar 1 maal laat doen in plaats van "nog een keer" (of 5) dan moet je natuurlijk erg boos worden en in verzet gaan! Als je dan lekker tegenstrijdig toch al wat meer gedaan krijgt van de persoon tegenover je dan moet je uiteraard niet haar vinger nemen maar haar hele arm, minstens! Lona weet dan ook in no time een eigen touch te geven aan de gevraagde oefeningen en heeft er weer plezier in. De oefeningen lopen ten einde en mama wimpelt klassevol de vragen aan haarzelf af. We mogen beschikken... 

Ik denk dat we kunnen stellen dat je meer dan geslaagd bent en toch heb ik deze keer niet de inwendige behoefte om een vreugdedans te doen. Ook al is je score fantastisch, kreeg je meer complimenten dan eten vandaag en heb je je fantastisch gedragen (en iedereen rond je vinger gedraaid) er blijft naar mijn gevoel een schaduw over hangen. Enerzijds ben ik al aan het bedenken wat de gevolgen zijn als de kine en osteopaat niet helpt, ik zie je al 23u per dag in een veel te spannend harnasje rond lopen en diep ongelukkig zijn. Ik heb mezelf sterk gehouden tegenover iedereen maar in de auto wringt het enorm. Ik weet dat we bijlange zo ver nog niet zijn! Ik weet dat het mogelijks zelfs zo ver nooit zal komen! Ik weet dat ik gewoon even de dramaqueen aan het uithangen ben en geen reden tot klagen heb, net omdat iedereen zo vol lof is! Ik ben er zelfs van overtuigd dat jij het weer schitterend zal weten aan te pakken, op je eigenwijze maniertje. Toch heeft het me niet kunnen los laten. Lang leve het lotgenotengroepje van CDHers op facebook. Na het stellen van mijn vraag kreeg ik zoveel geruststellende berichtjes die mijn dag wel nog goed hebben kunnen maken. Dank jullie allemaal hiervoor! 

4 september 2018 studeer je af wat betreft St Vincent Rocourt. Met alle plezier wil ik iedereen aldaar vanuit het diepst van mijn hart bedanken! Jullie zagen mij niet bepaald op mijn best, soms zelfs ronduit slecht, doch bleven jullie ten alle tijden meer dan naast onze zijde staan. De zorg omtrent Lona heb ik jullie nooit echt volledig kunnen geven, het controlefreakje in mij wou en kon haar niet loslaten maar jullie zijn een fantastisch team en schitterende personen!  Keep up the good vibes (en luister naar de mama :-) )

Vorige blogs