Niet gesprongen is altijd mis.
'Never waste a good crisis', schrijft presentator Sam De Bruyn op Instagram. '2020 heeft me veel doen nadenken. Angst en onzekerheid zorgen dat we ons willen vastklampen aan alles wat we kunnen, maar ik ga net heel bewust loslaten. Ik heb even tijd en rust nodig omdat ik voel dat het nodig is om zichzelf terug te vinden".
2020 bracht ons veel.
Goede dingen maar helaas ook een heel wat minder goede dingen. Eenzaamheid en verdriet met daar tegenover ook quality time en kostbare -blijf in uw kot- vrije tijd. Helaas zonder je familie en vrienden of in het beste geval met anderhalf meter afstand.
Waarden en normen werden als zijnde een puzzeldoos omgekapt en weer zo goed mogelijk in elkaar gepuzzeld; al was menig persoon allicht al blij als de stukjes gewoon in elkaar paste, ongeacht de tekening...
Want het hele gebeuren was (is) verre van maneschijn en rozengeur. Bedrijven waar het water tot aan de lippen staat, winkels en horecazaken wat jammer genoeg reeds kopje onder gingen. We lezen het in de krant en scrollen (bladeren) verder. We lezen het, doch staan niet stil met de miserie en het verdriet wat vast en zeker gepaard gaat achter deze krantenkop. Ellende, doffe ellende, geheel onzichtbaar.
Maar toch...
Als ik dan - via verschillende kanalen - vervolgens de reacties lees onder deze berichten dan vraag ik me af vanwaar de menselijke verbittering komt? Uiteraard maak ik me er ook wel eens schuldig aan hoor (ik ben en blijf ook maar een mens) maar waarom moeten andere mensen een medemens persoonlijk gaan aanvallen, kleineren en affronteren? Waarom kan en mag een 34 jarige radiopresentator het niet moeilijk hebben? Waarom heeft de jeugd niet het recht om te klagen? 7.942 reacties later is het duidelijk dat er heel wat onbegrip heerst en het niet getolereerd wordt dat een radiopresentator het roer durft omgooien en dat de jeugd zijn studentenleven mist. Onzichtbare ellende zien we niet, deze dingen precies des te meer...
'Hoe gaat het met je'?
De afgelopen maand kreeg ik heel vaak een berichtje of een opmerking dat het zo stil was rond mij en dat ik weinig (lees minder, want het is nog steeds meer schermtijd dan de kinderen mogen!) actief was via sociale media. Een enkele keer kwam de vraag "Hoe gaat het met je"? Een heel erg moeilijke vraag en eerlijkheidshalve weet ik ook niet goed hoe hem te beantwoorden.
Het gaat goed; in die zin dat ik gezond ben, dat we geen financiële problemen hebben en ik een prachtige bubbel heb met de beste 'knuffelcontacten' (al is dit nog steeds met afstand!). Ik mag me gelukkig prijzen dat corona ,op de isolatie na, eigenlijk geen roet in het eten heeft gestrooid hier en dat er binnen mijn omgeving geen slachtoffers gevallen zijn.
En toch... Toch snap ik Sam.
Mijn hoofd draait overuren en mijn gedachten schieten alle kanten uit. Is dit het? Is dit hetgeen waar ik later op wil terug kijken? Hoe kan ik dingen veranderen, wat wil ik überhaupt veranderen?? Waarom kan ik de sprong in het diepe niet wagen, welke diepte??
...
Dus ja, ik ben wat stiller. Ik ben op zoek naar afleiding en een zinvolle invulling in het leven maar ik wil niet klagen. Ik weiger te klagen!
Pas toen ons huis recent een praktisch mankement kreeg wat niet te herstellen blijkt zonder diep in de buidel te tasten keerde mijn enthousiasme terug. Ik zag een nieuw doel voor ogen ontluiken en nu de 4 bijna ongeduldig aan mijn voordeur staat is de tijd meer dan rijp.
Ik snap Sam en ik ga zijn voorbeeld volgen, of toch een heel klein beetje. Met slechts een sprongetje in een plas water in plaats van een sprong in de diepte maar 'niet gesprongen is altijd mis' luidt het spreekwoord vanaf nu. En of ik er weer zin in heb!
Toen ik onlangs een berichtje stuurde naar een vriend van me wiens zaak alweer weken toe is met de vraag 'hoe het hem ondertussen verging ' was deze vraag meer dan oprecht. Zijn antwoord brak mijn hart en sindsdien weet ik het nog een keer zeker; geluk maak je niet zelf maar je vindt het in de kleine dingen...
Liefs van Saar