The road to ... somewhere?
Soms is het leven gewoon oneerlijk en ongekend hard. En hoe vaak het 'lot' ook toeslaat, het zal nooit wennen. Vandaag kreeg ik een berichtje van JIJ. Een redelijke ver van mijn bed show zoals het wel mag genoemd worden en toch zit ik al de hele dag ermee in mijn hoofd.
Ik schreef dan ook onderstaande anonieme brief aan JIJ, die me het berichtje heeft verzonden. Ik hoop hiermee dat er een beetje hoop en kracht kan gegeven worden, een hart onder de riem. Ik kan me niet inbeelden welke gedachten en gevoelens eraan te pas komen en eerlijk wil ik het me ook niet kunnen inbeelden maar mijn vingers zijn gekruist vanaf nu en geen enkele kaars zal overleven! Lieve JIJ; een dikke knuffel voor jullie... !
Lieve jij,
Tot voor kort kende ik je naam niet, bestond jij niet in mijn wereld. Het lot besloot om onze paden via de sociale media te laten kruisen. Nooit hebben we elkaar in het echte leven ontmoet en toch hebben we al verschillende gesprekken achter de rug. Van nietszeggend tot intensief en zo'n beetje alles wat ertussen zit. Parallelwegen, ieder vanuit zijn provincie.
Jij bent opgegroeid tot een prachtige vrouw en mama van 2 fantastische kinderen. Je woont in een geweldig mooie woning en je leven lijkt er eentje waar menig andere vrouw jaloers op is.
Toch heb je me vandaag doen rillen lieve jij, want jouw hij ken ik ergens vanuit een ver verleden. Hij en mij hebben elkaar tijdelijk even gekruist ergens onderweg en onze wegen zijn jaren geleden reeds gescheiden.
Toen ik recentelijk ontdekte dat hij bij jij hoort was ik dan ook oh zo blij! Ik had namelijk altijd reeds sympathie voor hij en was tevreden dat hij zo'n topvrouw aan de haak had weten slaan. Hij en jij is doorheen de tijd jullie geworden, mede dankzij twee pracht-nageslachten. Ik gunde jullie een zorgeloos leven met immens veel geluk en voorspoed. Vol met zonnestralen en hartjes als regen. Gladde paden en geen wegwerkzaamheden, een effen pad.
Het lot heeft echter roet in het eten gegooid en voor omleidingen gezorgd. Er is geen rechte weg meer richting geluk en jullie hebben een slechte afrit dienen te nemen. Eentje waar noch jij, noch hij weet waartoe hij jullie brengen zal. Een onverlicht steegje, zonder bezienswaardigheden en met veel hobbels en kuilen. Geen leuk steegje om in te rijden en eentje waarin je voortdurend over je schouder kijkt omwille van het feit dat je bang bent. Jullie zullen met momenten paranoïa, angstig en klam van het zweet zijn. Leeg en moe. Overlevingsmodus aan. Er is geen weg terug en jullie zullen vooruit moeten blijven rijden, tot aan het volgende station.
Maar lieve jij, het zijn nog steeds jullie die samen dit traject aangaan, zij aan zij, afwisselend aan het stuur. Hoe ongekend gemeen de weg ook zijn mag, jullie zijn samen en niet als hij en jij.
Lieve jij, jullie zijn momenteel de weg kwijt, rijden hopeloos, machteloos en angstig verder op de onbekende weg in de hoop dat jullie de hoofdweg snel weer vinden. Iedere afgelegde mijl wordt afgesloten met een domper of een feestvreugde vanaf nu. Jullie beseffen dat jullie leven er vanaf nu aan nooit meer hetzelfde zal uitzien, ongeacht waar jullie uiteindelijk aankomen maar samen met jullie zal ik hopen dat het een aards paradijs is met volop zonnestralen en hartjes. Waar jullie jullie kunnen zijn en waar een heel klein stukje mij met een bakje troost mag komen klinken, op de juiste weg.
