Afgelopen dagen lag onze Loon weer eens in het ziekenhuis. Het was net iets meer dan 3 maanden na de vorige opname. 

Gewoontegetrouw volgde het bezoek (met teveel cadeautjes uiteraard) en de ontelbare lieve berichtjes via allerhande sociale media kanalen ook. De 'snel  beterschap' wensen spanden uiteraard de kroon maar er was wel een opvallend ander puntje wat op een duidelijke tweede plaats kwam... 

Sterkte mama, wat heftig! 

Uiteraard is een ziekenhuisopname NOOIT fijn. Niet voor het kindje in kwestie, niet voor de ouders en niet voor de overige gezinsleden! Ook voor grootouders, tante en nonkels enz. is het zelfs een belasting want ook zij worden voor de kar gespannen qua bezoekjes of opvang voor grote broer.  (Eeuwige dank aan iedereen hiervoor). Het is een alom geregel en het vraagt enige flexibiliteit van alle personen. 

Wanneer het om een eerste opname gaat zal deze dan ook als zeer aangrijpend aanvoelen voor het moederhart. Het machteloze aspect van je kindje niet meer te kunnen helpen, de angst om het ziek zijn, het prikken in de frêle adertjes (waarschijnlijk meermaals omdat het niet lukt van de eerste maal).... het zijn maar enkele van de vele gevoelens die je tijdens de opname zelf al kan beleven. Nog te zwijgen over de opname zelf die voor la mama synoniem staat aan een chronisch slaap tekort en een hoop zorgen. Logisch dus dat vele onder jullie me sterkte wensen! Zeker zij die het zelf al eens meegemaakt hebben zijn hierin zeer empathisch merkte ik. 

De getrainde ziekenhuisouder

Ik ben de tel kwijt qua aantal opnames wat Lona in het ziekenhuis heeft gehad. Minstens 10, want zoveel armbandjes heb ik hier nog gevonden. Ik vind het vooral confronterend dus ik ben  gestopt met tellen. Ik denk wel dat ik mezelf als een getrainde ziekenhuisouder mag bestempelen na al die tijd. Onze noodnet is dan ook op een kwartiertje klaar en zelden vergeten we nog iets wat van belang is. Al het essentiele gaat in no time achteréénvolgens erin en klaar. Tegen beter weten in hoop je dat je ze nog voor niets hebt genomen en we kunnen vertrekken. (Er was zelfs een tijd dat deze hier standaard klaar stond, maar deze tijd is gelukkig al verleden tijd!) 

Het bezoek aan spoed verloopt steevast volgens dezelfde structuur en we weten wanneer we tegen wie het verhaal nogmaals moeten vertellen. Het prikken blijft **piep**  en de opmerking 'GEEN MAAGSONDE!!!'  is standaard luid en duidelijk van kracht. We vechten nog dagelijks tegen de gevolgen van die sonde dus we gaan niet terug naar af! Sorry lieve Lona maar dan maar meermaals (mis)prikken. 

Daarna volgt het installeren op je kamertje en we kunnen beginnen af tellen naar wanneer je terug naar huis mag. Een beetje medicatie en wat onderzoekjes, that's it! Klinkt lekker chill en dat is het voor ons beide ook. 

We hebben veel meegemaakt samen, Lona en ik. (al dan niet kunstmatige) Coma's, operaties, een ademhalingsstilstand, bloedtransfusies, eindeloze priksessies omdat het niet wou lukken, het zelf plaatsen van de maagsonde, het verwijderen van veel te veel plakkers van je gezichtje, vele blaassondages en ga zo nog maar een uurtje door. Lona onderging het noodgedwongen allemaal en mijn moederhart bleef eindeloos breken.  De quote "you never know how strong you are, until being strong is your only choice"  was heel vaak van toepassing! 

Opnames als deze blijven dus niet leuk maar ze zijn echt wel te doen. Ze geven even een momentje waarop je weet dat het nodig is om weer verder te kunnen. Dus als ik dit antwoord is het niet de sterke vrouw (zoals jullie ze dan noemen) maar de realistische, ervaren mama die spreekt. Een mama die de ongemakken van een ziekenhuisopname ervaart maar in haar achterhoofd weet dat het allemaal zoveel erger kan, omdat we van daar komen. Een mama wat blij is dat jullie dit zelf niet hebben hoeven ervaren en dus begrip heeft voor het feit dat jullie klagen dat de nachtverpleegster jullie wakker hield (die nachtverpleegsters ook he!! :-) en andere kleine dingen. De mama wat zich realiseert dat het out of the blue kan mislopen dus geniet van het hier en nu en vooral aanwezig probeert te zijn om alle ongemakken te verlichten. 

Een mama met schuldgevoel, want dat blijft dan weer wel, iedere opname opnieuw en opnieuw!! Sorry Miro, voor al die momenten dat je me moet missen omdat ik in het ziekenhuis ben! Ik hoop dat je dit ooit zal begrijpen en je jezelf NOOIT maar dan ook NOOIT op de tweede plaats hebt gevoeld.